Het Gesprek
Ongeveer een jaar geleden ging ik HET GESPREK aan met mijn (inmiddels oud-) werkgever. Al een paar maanden wrikte het. Dit werk paste niet meer bij mij. Ik ervaarde geen plezier meer, geen voldoening en ik ging met een knoop in mijn maag naar mijn werk. Dit kon niet langer. Er waren momenten waarop ik die gevoelens wegduwde. Telkens kwamen ze terug en probeerde ik ze te verklaren. ‘Het zal nog wel een restantje zwangerschapshormonen zijn’ of ‘ik moet er gewoon weer even inkomen’. Maar ik wist dat het dieper ging dan dat.
Na het gesprek voelde ik me opgelucht, maar ook onzeker. Er werd een vaststellingovereenkomst geboden; dat betekende ontslag met wederzijds goedvinden. Enerzijds voelde dat fijn en was ik opgelucht: ik zou 2 maanden uitwerken en daarna de tijd nemen om te bedenken wat ik dan wilde. Anderzijds betekende het ook afscheid nemen van een fijne werkgever, fijne collega’s en een onzekere toekomst tegemoet gaan.
Toch wist ik dat ik het moest doen. Ik kon simpelweg niet anders. Blijven betekende waarschijnlijk in een burn-out raken en dat was wel het laatste dat ik wilde. Het gesprek is voor mij een kantelpunt geweest. Ik gooide alles op tafel: dat ik niet meer wist of ik dit nog wel wilde, dat ik me zorgen maakte om mijn gezondheid, dat ik me onzeker voelde en dat ik ook niet wist wat ik dan wilde. Dat luchtte al enorm op. Maar er gebeurde ook iets in mijn hoofd; er kwam ruimte om die onzekere toekomst eens nader te bekijken. Was het zo erg om even zonder werk te zitten? Was het niet eens goed om verder te kijken dan de wereld die ik tot nu toe kende, de jeugdzorg en het onderwijs? Wat was er eigenlijk nog meer? Wat kan en wil ik eigenlijk?
Waar ik deze vragen eerder geen ruimte durfde te geven, werd ik er nu steeds nieuwsgieriger naar. De 2 maanden die ik nog uitwerkte, voelden al heel anders nu ik wist dat ik ging stoppen. Ik kreeg ook steeds meer zin om eens de tijd te nemen voor mezelf. Hoe vaak krijg je nou de kans om dat te doen? We volgen braaf de middelbare school, een studie, doen een stage of gaan direct aan het werk. We staan er zelden bij stil of wat we doen, nog steeds is wat we willen doen en waar we goed in zijn. Zonde!
Ik heb mijn transitievergoeding gebruikt om samen met een loopbaancoach aan de slag te gaan. Dat was heel waardevol. Een jaar later, nu, heb ik mijn eigen coaching praktijk en ben ik heel wat ervaringen en inzichten rijker. Ik weet hoe het is om vast te zitten in je werk (en daarmee ook in je hoofd), hoe het voelt om hier uiteindelijk ‘iets mee te moeten’, ervaring met het zelf doorlopen van een loopbaantraject, het opzetten van een eigen praktijk en alles wat daar weer bij komt kijken. En dat in 1 jaar tijd! Het voelt nog steeds bizar en het gaat met ups en downs. Ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar als ik terugkijk ben ik er trots op dat ik dat gesprek ben aangegaan!
